کد مطلب:22771 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:16

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا نفس انسان با قطع نظر از تربيت پيامبران((عليهم السلام)) «امّارة بالسوء» است؟ در اين صورت آيا دخالت پيامبران((عليهم السلام)) و قانون گذاري بر خلاف فطرت نيست؟

گرايشهاي انسان بر دو گونه است: يكي مادّي و حيواني; همچنان كه در قرآن آمده است: «إنّ الإنسان خُلق هلوعاً إذا مَسَّه الشّر جزوعاً وإذامسَّه الخير مَنوعاً;(1) به راستي كه انسان سخت آزمند]و بي تاب[ آفريده شده است. چون آسيبي بدو رسد، بي قراري كند و چون خيري به او رسد، بخل ورزد.» و ديگر، معنوي و روحاني دارد; همچون حق جويي و فضيلت خواهي و زيبايي طلبي. اين دو گونه گرايش همچون بذري است كه در دل آدمي نهفته است. اگر او تحت ارشاد و تربيت پيامبران و اولياي دين قرار گيرد، بذر گرايشهاي روحاني و معنوي اش مي بالد و مي شكفد و در صورتي كه گرايشهاي حيواني اش رشد يابد، گرايشهاي معنوي اش مغلوب مي گردد و توان رشد و كمال را باز نمي يابد. به عبارتي ديگر، آن گاه كه انسان تحت تربيت شيطان قرار گيرد و از اوامر و نواحي شريعت روي برتابد، بذر گرايشهاي حيواني اش به كمال مي رسد و مجال رشد و بالندگي را از گرايشهاي معنوي اش باز مي ستاند.
از اين رو، ارشاد پيامبران((عليهم السلام)) و وضع قانون نه تنها بر خلاف فطرت نيست، بلكه با نياز فطري انسان نيز سازگار است; چنان كه در قرآن آمده است: «فاقمْ وجهك للدّين حنيفاً فطرت الله الّتي فطر النّاس عليها;(2) پس، روي خود را با گرايش تمام به حقّ، به سوي اين دين كن; با همان سرشتي كه خدا مردم را بر آن سرشته است.»

( بخش پاسخ به سؤالات )

ـــــــــــــــــــــ
1 - سوره المعارج، آيات 21 - 19.
2 - سوره الروم، آيه 30.

ـ3ـ